Ik ben mijn verslaving dankbaar
Hoe is dat mogelijk? Wat bedoelt hij nou?
Februari 2013. Ik zat net goed een week in de kliniek Castle Craig, in Schotland. Ik was erheen gegaan omdat mijn vrouw had geroepen: ‘Je gaat nu óf naar een kliniek, óf je pakt je koffers!’. En ik wist dat ze het meende. Lekker gemotiveerd daarheen dus. Maar goed, ik zat er en ik dacht ‘Als ik hier dan toch ben, laat ik dan maar kijken wat ik eruit kan halen.’ Dus ik was een actieve deelnemer en luisterde aandachtig. Groepssessies met mijn eigen groep van ongeveer 8, sessies met alle bewoners (ruim 40) en individuele gesprekken met mijn counselor.
Op een avond zaten we in de bibliotheek, met z’n allen. Het praatje zou worden gehouden door Michael. Hij was een Amerikaan, een oud leger officier, een alcoholist in herstel en werkzaam in Castle Craig. En hij zei: ‘I am grateful for my addiction.’
Iedereen was stil. We keken elkaar verwonderd aan. Wat bedoelt die man? Wat bezielt hem?
‘I am grateful for my addiction and I will tell you why.’
Hij vertelde hoe hij in het Amerikaanse leger zijn weg omhoog had gevochten. Als een bullebak. Net zoals hij van zijn vader had geleerd. IJzeren discipline. Geen emoties. Doen wat er bevolen wordt, zonder tegenspraak. Ja, zelfs zonder jezelf gelegenheid te gunnen erover na te denken. Hij was hoog gekomen. Bulderend en tierend tegen zijn manschappen. En ook keihard voor zichzelf.
Maar zo was hij eigenlijk niet. Hij was niet zoals zijn vader. Eigenlijk kon hij dit leven niet aan. En dus ook nauwelijks volhouden. Door de jaren heen was zijn vriend Whiskey, waarmee hij zijn stress verdoofde, zijn vijand geworden. Tot het uit de hand was gelopen en hij oneervol was ontslagen. Een gebroken man.
Eenmaal werkeloos en zonder gezin, duurde het niet lang totdat de Whiskey hem tegen de grond had. HEM! Michael! Die keiharde vechter! Gesloopt.
Een oude vriend had hem naar een rehab gebracht en daar was zijn herstel begonnen. Daar leerde hij over eerlijkheid, openheid en je kwetsbaar durven opstellen. Hij vertelde ons hoe veel hij gehuild had, tijdens die ontdekkingsreis. Hoe hij langzaam maar zeker zichzelf had gevonden en ontdekt. Wie hij was. Wie hij eigenlijk was. Wie hij wilde zijn. Wie hij mócht zijn!
Hij legde ons uit dat het 12 Stappen programma, het Minnesota model, ons niet vertelt wat wij moeten doen, maar wat wij mogen doen. Wat wij kunnen proberen, wat wij zelf mogen uitproberen en waar wij voor kunnen kiezen. Een programma, niet op basis van ‘bevelen en bek dicht’, maar op basis van liefde, respect, luisteren naar elkaar, saamhorigheid, begrip, eerlijkheid, openheid en de kracht van kwetsbaarheid.
‘En’, zo sloot hij af, ‘als ik niet verslaafd was geraakt, dan was ik dit mooie programma nooit tegengekomen. Dan was ik nog steeds die rotzak geweest, diep ongelukkig vanbinnen.
Daarom ben ik mijn verslaving zo dankbaar.’
– Familiecounselor