Hoe wanhopig kun je worden? Nota bene door iemand van wie je zó veel houdt! Ik lees veel brieven. Emotionele brieven. Van de ‘naasten’. Als ik niet beter zou weten, zou ik kunnen denken dat deze situatie hopeloos is.
Lees een paar flarden met me mee:
‘Achttien jaar geleden ontmoeten wij elkaar. Voor mij was het liefde op het eerste gezicht. Een knappe lieve levenslustige gozer waar ik voor viel. We waren misschien heel verschillend, maar vulden elkaar daarmee ook perfect aan en gaven elkaar wat we zelf misten. Samen sterk. Als jij bij me was, kwam de wereld tot leven. Jij bracht altijd reuring en een vrolijke noot.
In de eerste jaren ben ik jong en jij jonger. Je blowde, slikte een pilletje en dronk. Soms te veel. Heel vervelend. Maar je was jong. Je was niet verslaafd, maar kon gewoon niet tegen drank. We vierden het leven!
In de jaren na het overlijden van mamma ontdek ik dat het probleem steeds groter is geworden. Gokken, grote schulden, poeder in de koelkast en steeds langere perioden dat je niet meer toegankelijk was. Ik ging mij steeds meer realiseren dat ik niet meer op jou kon vertrouwen.
Afgelopen zomer zijn we een week in Frankrijk. Die week bevalt mij niets. Ik weet niet wat er allemaal gebeurt en leef een week in een hel.
Ik wil zo niet verder.’
De ooit knappe, levenslustige gozer zit er zielig bij, als ik binnenkom.
‘Ik ben helemaal niet verslaafd!’ gilt hij.
‘Ik wel’ zeg ik rustig. ‘En ik kan me indenken hoe jij je voelt. Zo heb ik me ok heel lang gevoeld.’
Hij kijkt me door zijn betraande ogen aan. Volkomen beduusd.
Met geduld en vanuit liefde voeren we met een paar van zijn dierbaren een gesprek met hem. Het gaat niet makkelijk. Hij is bang. Bang dat we hem zijn middelen voorgoed gaan afpakken.
Ik ken die angst. Maar al te goed. De herinnering blijft.
Ik scrol een jaar verder in de tijd. De gozer is knapper, liever en levenslustiger dan negentien jaar geleden. Zijn herstel is nog geen jaar oud, maar hij is ervan overtuigd: ‘Ik wil nooit meer terug!’
– Familiecounselor