‘Ik heb nu mijn tweede jaar toch gehaald!’ had Ellen boos gereageerd. Haar moeder had verzucht dat ze nu voor het zesde jaar voor haar studie moest gaan betalen en had haar gevraagd hoe lang ze dacht er nog over te gaan doen. Als Ellen een deadline niet haalde, lag de oorzaak altijd buiten haarzelf. En aan het blowen lag het niet. Dat had ze nodig om genoeg rust in haar hoofd te krijgen, dat was juist goed voor haar.
‘En jullie moeten niet zo zeuren over Tom!’ Tom was gearresteerd en zat in de gevangenis voor prostitutie van minderjarigen. Vanuit de gevangenis had hij Ellen, die hem iedere week bezocht, gevraagd om hasj mee te nemen opdat hij het kon verkopen. Uiteraard werd zij betrapt en had zij een jaar begeleiding van reclassering gekregen en gesprekken met een psychologe (waar zij vaak niet naar toe ging). In plaats van boos zijn op een vriendje die voor dit soort misdrijven gearresteerd was, was zij boos op haar moeder omdat zij niet voldoende empathie toonde voor het feit dat zij zo leed onder de arrestatie en het gemis van Tom.
‘Trouwens, de mensen op de set zijn tenminste wel aardig tegen me. Die doen nooit moeilijk over een jointje en daar voel ik me tenminste gewaardeerd om wie ik ben!’ had ze haar zus toegebeten, toen die haar vroeg wat ze dacht dat haar porno activiteiten haar uiteindelijk zouden opleveren. ‘Ik ben dominatrice. Daar voel ik me helemaal in thuis!’ had ze uitgelegd.
Naar haar vroeger aan heroïne verslaafde vader, die nu was geswitcht naar drank en ook wiet, ging ze alleen nog af en toe. Hij zat wel aan haar, ‘…maar met hem kun je tenminste gewoon lekker blowen!’ vertelde Ellen mij. ‘Hij zeikt niet zo, zoals mijn moeder.’
‘En mijn broer moet niet zo hypocriet doen!’ legde Ellen mij uit. ‘Hij heeft vroeger zelf ook geblowd.’ ‘Dat is waar.’ Gaf ik toe. ‘Tot hij inzag dat het hem in zijn ontwikkeling tegenhield. Toen is hij ermee gestopt en heeft hij zijn studie afgemaakt. Hij is nu gelukkig, heeft een leuke vriendin, mooi werk en geniet van zijn leven.
‘Nou, jullie kunnen me wat. Er is niets aan de hand met mij! Als mijn familie nou eens normaal tegen mij zou doen, dan zou bij mij ook alles lukken. Doei, ik ga naar mijn vrienden!’
Dit was bijna een jaar geleden. Aanvankelijk lukte de interventie niet. Maar we hebben volgehouden. Liefdevol, maar wel met consequenties voor haar keuzes. En sinds twee weken zit Ellen bij Yes We Can Clinics.
Er bleek tóch iets aan de hand.